Andrzej Bieły - Stacja

Błysk lamp w dworcowym barze.

Kołysząc epoletem

W czcigodnym wieku starzec

Boryka się z kotletem.

Dama u jego boku

Prawi miłe żarciki

I z kokieterią w oku

Macha sakwojażykiem.

A tam: minąwszy tory,

On idzie pochylony.

Migają semafory

Oczkiem kociozielonym.

W piersi jakby wiew mrozu:

Nie ma gdzie iść… Cóż pocznie?...

Wpatrz się w cień parowozu,

Który majaczy mrocznie!

Głodnemu żyć niełatwo,

A nikt go nie przyganie.

Spójrz: stacja w mroku platform

Zapala już latarnie.

Tu z baru – jeden, z drugi –

Wyszli, by przejść się nocą.

Do tych okien z szarugi

Podejdź, niech zadygocą!

Siecz mgłą, deszczowa poro –

Ostrzej, dotkliwej, wilgniej!

Ty, niepewności zmoro,

Nocą do szyb ich przylgnij!

Tor biegnie w noc głęboką

Poprzez krzewów listowie,

Gdzie w dali błysło oko,

Gdzie ciemność i pustkowie.

Droga wolna – wzniósł ramię

Semafor. Gwiazd rubiny

Krzewy tną gałązkami,

Blask się sypie na szyny.

I on ku szynom skoczył,

Przypadł do jasności.

A pociąg się przetoczył

Przez chrzęst miażdżonych kości.

Tam, tam – w tę noc głęboką,

Torami, skroś listowie.

Tam w dali błysło oko,

Tam ciemność i pustkowie.

A tu, w dworcowym barze,

Kołysząc epoletem

W czcigodnym wieku starzec

Boryka się z kotletem.

A tu Ormianin dalej

Z zadowoloną miną

Cygaro z wolna pali,

Syci się grenadyną.

Siecz mgłą, deszczowa poro –

Ostrzej, dotkliwiej, wilgniej!

Ty, niepewności zmoro,

Nocą do szyb ich przylgnij!

1908

Sieriebanyj Kołodieź

                                     Tłum. Józef Waczków