 |
| Pierre Auguste Renoir, Claude Monet czytający gazetę, 1872, 46 × 60 cm |
Nikt mi chyba nie powie wręcz, żem
świętokradca,
ani mnie nie oczernią ludzie źli i
czarni,
jeśli powiem, że każdy przyzwoity
radca,
zamiast kupić gazetę – czyta ją w
kawiarni,
Wszystkim tym radcom ode mnie, ich
wnuka,
z bajki – nauka.
Żył niedawno we Lwowie pewien starszy
hofrat,
który siadywał w „Romie” w cieniu
twardych sof rad
i krytykując rządy albo ganiąc
strejki,
jak prystało na radcę, mowcę i
ciekawcę,
chcąc przeczytać gazetkę,
czekał swej kolejki
przy czarnej kawce.
A choć często się skarżył, że mu
krzyże słabną
i z domu nie wychodził nigdy w słotną
aurę,
posiadał młodą żonę,
piękną i powabną
panią Laurę,
która (że był zazdrosny i próbował
strzec ją)
zdradzała go niekiedy z taktem i
dyskrecją –
(fakt zarazem – jeśli chodzi o
mężatki –
częsty i rzadki).
Mąż zaś za to co lata, choć był z
kasą nagus,
wysyłał ją do Krynic, Karlsbadów i
Raguz.
Raz właśnie, gdy jej w drodze zdarzył
się ten kłopot,
wracała z Zopot.
Że zaś mąż jako radca przy kolei
siedział,
zajmowała cały przedział.
Że jednak miała serce miękkie, jak
prababki,
nie mogła w nim odmówić kawałka
kanapki,
gdy ją o to poprosił piękny ułan,
wielki donżuan,
kondotier,
co chętnie lubił spijać sok z
cudzych kopotier.
Ułan, chcąc złamać lody i położyć
kres ans,
ku wdziękom pani Laury zrobił
rekonesans,
na dobitek zaś złego niedyskretny gaz
wziął i zgasł...
Dość, że nim zdołali się spostrzec
w sytuacji,
pociąg był już we Lwowie i stawał
na stacji.
Ledwo zakryć zdążyli braki swych tualet,
bo wierny mąż (co łatwo było z
oznak orzec)
po swoją damę,
jak walet,
przyszedł na dworzec.
I nie troszcząc się wcale o swych
pojęć ciasność,
zabrał do domu swą własność
tak szybko,
że gdy zaszedł niespodziany kres ów
nocy, co mogła skończyć się
znacznie bogaciej,
a okazała się chwilką,
spostrzegli, że nie znają nawet swych
adresów
i wiedzą tylko,
że jej na imię Laura, a zaś jemu
Maciej.
Mija dzień. Pani blednie, bo
ułan-wirtuoz
zranił serce jej strzałą, jak
żądłami stu os,
i po nocach ją trapią i nie dają
spać jej
wspomnienia chwil rozkosznych i uroczy
Maciej.
„Gdyby chociaż raz jeden móc go
ujrzeć z bliska...”
jak w tym kończącym się śpiewie –
–
cóż począć,
gdy nawet nie wie
nazwiska.
Wreszcie, gdy zda się, wszystkie już
zawiodły mosty,
wpadł jej sposób bardzo prosty:
Nie rozmyślając wiele obyczajem dam,
pobiegła tam,
gdzie redakcja przyjmuje wpłaty
prenumerat,
taki podając inserat:
„Porucznika
Macieja, co gdym była senną,
zabrał mi rzecz bardzo cenną
na linii Zopoty – Lwów,
dziś znów,
jeśli pogodna nie zmieni się aura,
koło 5-tej u Welza oczekuje Laura”.
Ułan co dzień w południe, gdy na
obiad biegł,
kupował „Wiek”,
że zaś rzekł sobie:
„kiedyś wszak to głupstwo palnę”,
czytywał „Matrymonialne”.
Idzie, czyta, podwyższył aż o cały
ton się,
gdy wzrok mu się zatrzymał na dziwnym
anonsie,
aż stanął i ręce zatarł,
bo był takich historii ogromny amator.
I dokładnie o 5-tej z pewną miną
strzelca,
co idzie na tych łowach zbierać nowe
laury,
popędził do pani Laury
do Welza.
O tym, jak ten niedługi czas spędzili
razem,
opowiem za innym razem,
nie chcąc, czytelniku, to ci
rozbudzać twych grzesznych chuci,
zwłaszcza, że cię w tym względzie
już nie uświadomię.
Tymczasem w „Romie”,
ani wiedząc, gdzie szukać ma swych
rogów sprawcę,
wypaliwszy przy szachach papierosów
setkę,
pan radca czekał wciąż na swą
gazetkę
przy czarnej kawce.
Że radców było wielu, kawa ciekła
strugą –
czekał godzinkę i drugą,
wreszcie mu jakiś miłosierny człek
podaje „Wiek”.
Już rozsiadł się wygodnie, już swój
cwikier kładł,
gdy wtem podskoczył rad nierad,
gdy nagle wzrok jego padł
na ów inserat:
Tam do licha! – poruszył mózgiem
ichtiozaura –
– Z Zopot do Lwowa... i Laura...
ani
chybi, że to ona,
moja żona!
Nie zapłaciwszy kawy, chociaż dług –
res sacra,
skacze natychmiast do fiakra
i pędzi do świątyni Różowego
Cielca,
do Welza.
Lecz choć pędził i chcociaż cztery
koła wóz ma,
że za długo w kawiarni czekał na
swój dziennik,
gdy wpadł na miejsce, męczennik,
była już ósma
i dawno grzeszna para, zjadłszy jedno
ciastko,
wyfrunęła gdzie indziej usłać sobie
gniazdko.
Radca – do domu po trzy stopnie naraz
–
nowy ambaras.
Żony nie ma.
Przyparta do ściany służąca
powiada drżąca,
mimo woli poszlaki potwierdzając ton
tej:
„Wyszła o 5-tej”.
Radca nie biegał, nie gryzł, nie
wściekał,
zaciął zęby,
siadł
i czekał.
O 9-tej wraca żona
rozmarzona.
Na to, co było dalej niech biały
Amorek
zapuści parę swych różowych storek,
bo choć wielbię w małżeństwie
wzniosłość jego misji,
niczego tak nie znoszę, jak
małżeńskich scysji...
Dość, że jak każdy z łatwością
odgadnie
i jak od wieków było już i będzie,
małżonka przekonała męża, że był
w błędzie
tudzież, że z jego strony to bardzo
nieładnie.
Aż ją biedak przepraszał za grzech
swych przywidzeń
przez cały tydzień.
* * *
Morał z tej bajki na wierzch wypływa
jak olej,
umieściłbym go w knajpach tam, gdzie
wisi cennik:
miast w kawiarni za kawką czekać na
swą kolej.
nie żałuj paru groszy i kup sobie
dziennik.
Posty
