Z tureckiego jedwabiu
I tunika lamowana złotem
Składała się z dwóch części
Spinanych na ramieniu
Oczy jej tańczyły jak aniołowie
Śmiała się śmiała
Miała twarz w kolorach Francji
Błękitne oczy białe zęby i wargi bardzo czerwone
Ona miała twarz w kolorach Francji
Miała okrągły dekolt
Uczesanie Recamier
I obnażone piękne ramiona
Czy nigdy nie wydzwoini dwunasta
Kobieta w fioletowym jedwabiu
I w tunice lamowanej złotem
Z okrągłym dekoltem
Poruszała lokami
Złotą przepaską
I sunęła w pantoflach z klamerkami
Była tak piekna
Że nieśmiałbyś jej kochać
Kochałem kobiety okrutne w ogromnych dzielnicach
Tam gdzie codziennie rodzą się nowe stworzenia
Krew miały z żelaza mózg miały z płomienia
Kochałem kochałem lud nawykły do maszyn
Zbytek i piekno jest tylko jego pianką
Ta kobieta była tak piękna
Że przejmowała mnie lękiem
Posty
A tu treść oryginału
OdpowiedzUsuńGuillaume Apollinaire - 1909
La dame avait une robe
En ottoman violine
Et sa tunique brodée d'or
Était composée de deux panneaux
S'attachant sur l'épaule
Les yeux dansants comme des anges
Elle riait elle riait
Elle avait un visage aux couleurs de France
Les yeux bleus les dents blanches et les lèvres très rouges
Elle avait un visage aux couleurs de France
Elle était décolletée en rond
Et coiffée à la Récamier
Avec de beaux bras nus
N'entendra-t-on jamais sonner minuit
La dame en robe d'ottoman violine
Et en tunique brodée d'or
Décolletée en rond
Promenait ses boucles
Son bandeau d'or
Et traînait ses petits souliers à boucles
Elle était si belle
Que tu n'aurais pas osé l'aimer
J'aimais les femmes atroces dans les quartiers énormes
Où naissaient chaque jour quelques êtres nouveaux
Le fer était leur sang la flamme leur cerveau
J'aimais j'aimais le peuple habile des machines
Le luxe et la beauté ne sont que son écume
Cette femme était si belle
Qu'elle me faisait peur
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńO 1909 przypomniałem sobie parę dni temu z okazji ichniejszego święta, ale ponieważ miałem jakieś inne zadania na głowie zapomniałem go wrzucić wtedy i wrzucam go dziś, bez jakiekolwiek straty dla wiersza.
OdpowiedzUsuńW tłumaczenie Ważyka pozwoliłem sobie wrzucić jakieś dorbne poprawki - nie wiem czy słusznie.
Znam taką jedną dziewczynę, która ma "twarz w kolorach Francji" i "jest tak piękna że nie śmiałbyś jej kochać" i idealnie by się nadawała do tego by jej dedykować ten wiersz..., ale to strasznie stare dzieje. Innej skolei też mógłbym dedykować tego Apollinaire'a, z tym że ta ma brązowe oczy i chyba ma jak na ten utwór zbyt sportowy styl; choć nie wątpliwe "coś w niej już takiego było..." ;) mhmh Może najlepiej będzie zadydkować wiersz im obu.
Toteż: Antosiu, Natalio Apollinaire jest dla Was :)
w tlumaczeniu gubia sie nagie ramiona..
OdpowiedzUsuńa dedykacje sa tanie.. :) zwlaszcza, ze rzeczywistosci nie da sie linkowac do bloga ;)