Tadeusz Różewicz - Pierwsza miłość

          

Waldemar Cwenarski

           I

Miałem szesnaście lat

szedłem przez park

oparłem czoło o pień drzewa

płakałem

Nikt mi krzywdy nie zrobił

w parku była cisza

skąd ten płacz

Nikt mnie o to nie pytał

nikomu nie powiedziałem

Biegłem do domu

krzyczałem

jestem głodny głodny

a byłem zakochany

Śmiechem dom wypełniłem

nikt mnie nie pytał

dlaczego się śmieję

Widziałem Marię

widziałem Marię

Widzę Marię

Idzie do szkoły

z płaszczyku

z niebieską tarczą

Idzie w majowym słońcu

w promieniach deszczu

prześwieca przez moją pamięć

jak przez rzekę dymu

jaśniejsza

z roku na rok

aż do zniknięcia.

         II

Miałem osiemnaście lat

Biegłem polem

w żółtym świetle

wrześniowego słońca

kiedy nadleciały samoloty

upadłem

O przygniatający obrazie

mechanicznego nieba

wargą dotykałem ziemi

Miałem osiemnaście lat

kiedy zobaczyłem pierwszy raz

rozebraną Marię

Nie wypowiem nigdy

jej trwogi

ostatniego oddechu

wtłoczonego w płuca

i drżenia nie wypowiem

płaczu życia młodego

drżenia ciała dziewczęcego

gdy zbliżała się śmierć

nie miłość

Płonące powietrze zdarło z niej suknie

leżała na polu

naga

w dymie i krwi

moje opuszczone ręce

ręce które nie dotknęły

jej ciała żywego

moje podniesione oczy

Morderca unosił się

wysrebrzony już lśniący

jak igła szyjąca niebo

nierealny

Leżała rozebrana

przez powietrze ryczące i ogień

leżała pod skośnym

żółknącym słońcem

w środku dymiącego widnokręgu

w środku pierwszego dnia

wojny

nogi wyciągnięte

wzdłuż bruzd nieskończonych

jak martwe białe jagnięta.

        III

Ziemio

o jeden oddech lżejsza

martwa pusta.

        IV

Łzo osiemnastoletniego

pod niebem

na ziemi

łzo spadająca w ten dzień

przez wszystkie czasy

przez planety i gwiazdy

łzo drążąca niebo i ziemię

spadająca

na stolice kapitalistycznych krajów

na wieczne miasto Rzym

łzo lecąca

przez ciemność nocy

przez lazurowe wybrzeża

przez pomarańczowe gaje

łzo spadająca

na włosy zakochanych

kiedy łączą się ze sobą

jak wody nieznanych rzek

Morderca unosił się

wysrebrzony lśniący

bez imienia serca twarzy

Lecz ja rozpoznałem na zawsze

tych którzy go wysłali

aby zabił Marię.

1953