Andrzej Bieły - Na szynach

                                                                Kublickiej-Piottuch

Oto noc ciemną piersią

                                             przylgnęła

Ku zwiędniętych krzaków

                                              rodzinie.

W mroku nocy już utonęła

Telegrafu sieć na równinie.

Zastygła już chłodna i dzika

Kałuż wśród świeżych kolein

I całuje chłód października

Moje palce pośród zawiei.

I młodość i przywiązanie

Minęły, jak sen się rozwiały.

Sam jestem i ciąży jak kamień

Od dawna ta służba bez chwały.

Czy pośród skarg i wyklinań

Spędzę życie zbędne i liche?

Więc oto się kładę na szynach,

Przytaiłem się, milczę, ucichłem.

Zmrużyłem oczy, lecz łzami

Zwilżyły się oczy znużone.

Wtem w twarz moją zrytą

                                               troskami

Semafor wbił igły zielone.

Ujrzałem błysk ledwo widoczny,

Przeciągle gwizdnęła maszyna.

Nad nikłą brzeziną wśród nocy

Kosmaty dym krążyć zaczyna.

1908 Moskwa

Tłum. Włodzimierz Słobodnik